Dag 6 van de inleefreis: krokodillen, vlechtjes en zweet
We werden gewekt door het gekwetter van een
kudde parelhoenen. Met de emmer fristen we ons op om de dag aan te vangen. We
werden uitgenodigd door CPS (centre promotion sociale) om een kijkje te nemen
naar hun werking. In het centrum wordt er onder andere aandacht besteed aan het
begeleiden van mensen met een fysieke of mentale handicap. De jongeren toonden
ons de ruimte waar zowel kinesisten, orthopedagogische en ergotherapeutische begeleiding
werd voorzien. Dit is allemaal op vrijwillige basis. Het is mooi om te zien dat
men alle kinderen de kans wil geven om hen zo goed mogelijk te integreren in de
maatschappij. Het viel ons op dat hier handicap dus geen taboe is. Ze maken
gebruik van de middelen die ze hier in Za-Kpota ter beschikking hebben. Zo
prikkelen ze de zenuwen met een tandenborstel en leren ze de kleinsten lopen
met een houten looprekje. We werden met de neus op de feiten gedrukt, aangezien
wij in België meer middelen ter beschikking hebben.
Na het bezoek aan CPS
bezochten we het klooster. Zij hebben (zacht uitgedrukt) wel zeer speciale
huisdieren. Men vertelde dat er in het basin zes krokodillen zaten. We dachten
dat het een fabeltje was, maar toen we het zelf zagen, konden we onze ogen niet
geloven. Het viel ons meteen op dat er veel afval bij de krokodillen lag. We
zetten onze wandeling verder door Za-kpota centrum en leerden zo de regio wat
beter kennen.
In de namiddag hadden we een afspraak bij een
Afrikaanse kapster in het centrum van Za-Kpota. We kwamen buiten met enkele
vlechtjes rijker en dat voor slechts 10 euro (voor ons allemaal).
De lucht werd
stilaan donkerder en dus voelden we de bui al hangen. Met snelle pas liepen we
richting de Afrikaanse trommels. We waren te gast bij een Afrikaanse dansgroep.
Door de aanhoudende stortbui waren we genoodzaakt te schuilen in hun huis. De
banken die ze buiten hadden gezet werden snel naar binnen gedragen, de regen op
het dak tikte mee in het ritme van de trommels. Het belemmerde de sfeer niet,
integendeel! We werden verrast door energieke dans en zang. We zagen spieren
bewegen waarvan we het bestaan niet wisten. Al snel werden we uitgenodigd om
mee te doen. Bij ons ging het er iets stijver aan toe ;). Wat een belevenis,
wat een feest en… veel zweten. Maar echt enorm veel zweten!
Na onze verschillende
danspasjes, foto’s en de stortbui wandelde we terug naar onze verblijfplaats.
De straat was helemaal onder geregend, we moesten over het water springen, en
op sommige stukken er doorlopen! We zaten tot op onze enkels in het water… Of
toch bijna iedereen zat tot op hun enkels in het water.
Bij terugkomst hielpen
we de Beninse jongeren met het bereiden van een typische Afrikaanse maaltijd. Hebben
jullie al eens gehoord van ‘pâte’? Wij alleszins niet. Het is een bereiding van
maïszetmeel en water dat aan de kook gebracht wordt. Veel smaak zat er niet in.
De vis die we zelf mee mochten wassen, was wel oké. Het was een heel
vermoeiende dag, dus waren we blij dat we onze tent mochten opzoeken.
Zandjinanfa! Goede nacht!
Édabor! Daag!
Zandjinanfa
BeantwoordenVerwijderenAan allen