Zondag 16 december

Afscheid van hotelpersoneel

We zijn intussen vaste klant in hotel Majesté. Het personeel ziet ons graag komen. Bij het afscheid zijn ze extra gedienstig. De fooi komt er immers aan. Deze keer geven we hen ook allemaal een aardbeienzakje en onze laatste CFA’s. Ze waarderen echter ook vooral de babbels tussendoor over hun leven en toekomstplannen.

Markt

Op naar de markt op zoek naar allerlei voorwerpen om educatieve koffers te maken rond Benin. We lopen van het ene stalletje naar het andere en Michée onderhandelt voor ons over prijzen. De onderhandelingen worden tot het uiterste gevoerd. Dat leer je wel als je met een beperkt inkomen moet rondkomen. Sommige voorwerpen zijn moeilijk te vinden. We zijn op zoek naar blikken speelgoed, handpoppen en handgemaakte Afrikaanse poppen. We vinden voorlopig alleen blanke poppen. Onze boodschappentas wordt behoorlijk zwaar en we vragen ons af of we alles nog meekrijgen in onze koffers.

wie zoekt die vindt

Artsinanale werkplaats

Appolinaire kent iemand in Abomey die ons naar een adres kan brengen waar de ontbrekende spullen te koop zijn. We leren opnieuw een stukje Zou kennen. Wij zouden met onze GPS de weg niet vinden. Appolinaire rijdt zonder verpinken naar zijn bestemming. Even later wordt duidelijk waarom. De contactpersoon blijkt zijn schoonbroer te zijn. We gaan naar een ommuurd domein en onze mond valt open van verbazing. We komen terecht in een prachtige tuin met overal beelden. Je kan er ook logeren en er zijn ook dieren: krokodillen, gazellen en springbokken. Verschillende tuinen met opslagloodsen zijn met elkaar verbonden. In de loodsen ligt artisanaat uit verschillende West-Afrikaanse landen opgeslagen. In een van de tuinen bewerkt een houtsnijder een immense boom. Zo eentje meenemen als verjaardagscadeau voor mijn kleindochter zou een voltreffer zijn.

We verzamelen de spullen van ons lijstje en het is de ‘mama’, een mooie vrouw van mijn leeftijd of 10 jaar jonger of ouder met een trotse maar toch warme uitstraling, die de prijs bepaalt. Deze keer is het Appolinaire die onderhandelt. We nemen afscheid van de schoonbroer van Appolinaire en zijn getuige van de sterke familiebanden bij het afscheid. Dit adres moeten we zeker onthouden voor een mogelijke inleefreis. We hadden ook een kijkje moeten nemen in de kamers.

Bezems

Een ding dat we zeker nog moeten aankopen voor onze scholenpaketten  zijn de bezems. Op onze tocht naar Ouidah speuren we dus de verkoopsstalletjes langs de weg af op zoek naar handbezems. We verwonderen ons er altijd over waarom ze geen bezemstelen gebruiken. We herinneren ons het eerste bezoek aan Benin waar we in het noorden zagen hoe een bezem van bij ons op Afrikaanse wijze werd gebruikt.

En daar zijn ze. Opnieuw wordt er onderhandeld. Jef bewondert ons doorzettingsvermogen om materialen te verzamelen om de Hoogstraatse kinderen een beeld te geven van het leven in Benin.

Ouidah

We naderen Ouidah het centrum van waaruit Afrikanen naar Amerika werden verscheept en tot slaaf werden gemaakt. Het is ook het centrum van de Vodoun. We zijn getuige van een optocht naar en Vodouceremonie. Opgewonden mensen die in een stevig tempo langs die weg opstappen.

Possotomé - chez Theo

We nemen de route naar Possotomé, het Spa van Benin. We rijden voorbij de waterfabrieken en landen bij een hotel - restaurant dat tot de mooiste behoort van wat we al gezien hebben in Benin.  We eten bij de rand van het meer. Tijd om een van de uitstappen te doen die EcoBenin hier aanbiedt is er niet meer. U kan alvast een kijkje nemen via deze link http://www.ecobenin.org/Possotome.html

bij chez Theo zijn er veel verwijzingen naar andere toeristische trekpleisters in Benin
de geboorteplaats van Michée

Calavi

Appolinaire en Michée worden plots zenuwachtig. Ze willen nog bij Nicole langsgaan in Calavi voor een aantal handtekeningen. De tijd dringt. En dan staat er geen rem op. We rijden aan een hoge snelheid richting Cotonou. We passeren opnieuw immense wegenwerken langs de spoorweg vlakbij het huis van de zus van Nicole. Daar zal  binnenkort een asfaltweg de wijk in twee snijden met aan weerszijde uitgespoelde zandwegen. Nicole blijkt niet thuis te zijn. De bel is ook stuk. Gelukkig is er iemand herstellingswerken aan het uitvoeren. Hij neemt de documenten in ontvangst en belooft ze aan Nicole te bezorgen.

Overladen van koffers

Dan rijden we richting luchthaven. Er rest ons nog de inkopen in onze koffers te krijgen. We stoppen aan onze vaste tussenstop. Op de parking spreiden we onze koffers. De veiligheidsagenten komen even checken wat we aan het doen zijn. We tassen en hertassen tot we de koffers gesloten krijgen. Dan drinken we samen nog iets.

Bagagecontrole

We hebben ingecheckt en zitten in de wachtruimte. We staan aan te schuiven om naar de tarmac te gaan als door de omroepinstallatie weerklinkt dat Jef zich moet aanmelden voor bagagecontrole. Ik heb al een vermoeden dat het gaat om mijn koffer. Ik heb immers organische vloeibare meststoffen mee en een hoorn waarmee muziek wordt gemaakt. We gaan onder begeleiding naar de douane en mijn vermoeden klopt. Waar komt de hoorn vandaan? Van welk dier? We antwoorden dat het op een afgeworpen holle hoorn gaat, die als muziekinstrument wordt gebruikt en ook de uitleg over de meststoffen wordt aanvaard. We moeten wel opnieuw alle controles ondergaan. Een ware marteling voor Jef.

Resultaten uitwisselen van een week hard werken

Frans zit zoals eerder gezegd op dezelfde vlucht en brengt verslag uit over werking rond registre foncier urbain et rural. Criteria voor keuze van pilootgemeenten verliep moeizaam. Aan de Nederlandse collega’s heeft hij Za-Kpota al voorgedragen. In de gesprekken met de administraties van Benin bood zich nog geen gunstig moment aan. Hij gaat in januari terug. Za-Kpota en wij zouden dit als een geschenk uit de hemel zien.

Hoe werkt ons geheugen?

De Jeffen met witte haren worden makkelijk herinnerd. In Za-Kpota kennen velen chef Jef en le photographe. Maar ook het vliegtuigpersoneel kent zijn pappenheimers. De steward  herkent Jef als de mijnheer die veel koffie dronk op de heenvlucht. En de volgende koffie wordt besteld.

Vliegen blijft spannend

Er is veel turbulentie tijdens de terugvlucht. We wortel voortdurend aangemaand on te blijven zitten. Twintig minuten voor het landen krijgen we het uitdrukkelijk verzoek om de veiligheidsvoorschriften nogmaals door te nemen. Doorgaans voel ik me heel veilig, maar nu knijp ik toch even in de leuning. De landing verloopt vlekkeloos. Het vertrouwen is hersteld. En dan kunnen we niet snel genoeg thuis zijn. We nemen de trein naar Noorderkempen waar Ann ons al opwacht. Thuis nemen we een zalig en rustgevend bad en zijn we in de namiddag terug op post. Jef voor het college en ik om de inkopen af te leveren aan de collega’s.