Stedenband Hoogstraten

Bonjour, “We are the champions, we are the champions. There’s no time for losers, cause we are the champions, of the wooooorld” Met dé match van het jaar in het vooruitzicht stonden we vandaag met dit deuntje op. Onze eerste interland Hoogstraten Vs Za-kpota! Na het ontbijt werden de truitjes verdeeld en de tactieken besproken. “Zij kunnen beter tegen de warmte, maar bij ons zit de teamsfeer er al heel goed in.” Het beloofde een zeer bloedstollende match te worden tussen de Beninese jongeren en de yovo’s! Ondanks dat het fluitsignaal weerklonk om klokslag 9 uur, vloeiden de zweetdruppels al talrijk, voornamelijk bij de Belgen door de korte opwarming. De brandende zon zorgde ervoor dat onze watervoorraad snel slonk. Gelukkig werden beide teams versterkt met spelers uit het jeugdteam van Za-Kpota zodat er genoeg gewisseld kon worden. Een spannende, vermoeiende maar bovenal leuke wedstrijd eindigde op 3-3. Goals langs Hoogstraatse kant werden gescoord door Stefani, Witser en Domien.

De tijdstippen waarop de Belgen deze ochtend wakker werden variëren van 5u30 bij Witser tot 08u30 bij Ariane. Tegen die tijd had Witser al gedoucht, gelezen, twee afleveringen van zijn podcast geluisterd, de vloer geveegd, een kruiswoordpuzzel opgelost en een spelletje awale gewonnen van Sabine, een van de Beninese jongeren. Nicole zei nog dat ze echt zin had in een lekker ontbijtje, maar jammer genoeg bleef het bij droge toastjes met ons dagelijks eitje. Misschien zijn de voodoogoden haar niet gunstig nadat ze de whiskey gisteren bij het bezoek aan de koning niet volledig had leeggedronken. Die slechte voorspoed zette zich voort toen het noodweer kort daarna toesloeg en we onze volgende activiteit in de regen zouden moeten doen. Die activiteit was wel een waar we de hele reis al naar uit hebben gekeken: het bezoek aan de befaamde familietuinen. Als dat jullie bekend in de oren klinkt heb je misschien al wel een paar van onze zelfontworpen sokken gekocht. De opbrengst van die verkoop i

 Bonjour tout le monde,  Wachten zijn we intussen al gewend maar vandaag deed het echt pijn. We waren allemaal weer vroeg wakker, om te constateren dat er nog brood gehaald moest worden. Na wat een eeuwigheid leek te duren arriveerde het stokbrood tegen 9u30. Gevolgd door de volgende tegenslag: de choco is bijna op, met nog maar liefst drie ochtenden te gaan. Man man man, miserie… 😉 Na het ontbijt vertrokken we naar de lagere school van Za-Detekpa. De directeur toonde ons direct zijn bureau, waar we wat lesmateriaal overhandigden (dat we hier aankochten met financiële middelen     van Missiekring Hoogstraten). Daarna nam hij ons mee naar de verschillende lokaaltjes, waar we de leerlingen ontmoetten. Het ene klaslokaal was al wat rijker gevuld dan het andere. In sommige lokalen zat slechts 1 leerjaar, met gemiddeld zo’n 30 leerlingen. In andere lokalen troffen we zelfs 2 leerjaren aan, met minstens 80 leerlingen. De directeur liet ons ook het oude (letterlijk) klaslokaal zien, waar

 Coucou, Na het belmoment van gisteren zijn wij lekker op tijd in ons bedje/tent gekropen. De vroege vogels gingen naar de kerk, dus begonnen we na een lange nacht aan een stevig ontbijt toen er plots een pot WITTE (!!!) choco tevoorschijn kwam. Wat was dat smullen seg! Na het ontbijt vertrokken wij te voet naar CPS, Centre de Promotion Sociale. Het centrum kan je wat vergelijken met het OCMW, maar het biedt zo veel meer. Zo worden hier mensen verder geholpen die uit de maatschappij vallen: vrouwen, kinderen, wezen, mensen met een beperking enzovoort. Patiënten komen vrijwillig naar het centrum. Bij aankomst werden wij door een medewerker ontvangen en schonken wij, met een deel van het geld van de missiekring, stukken stof (voor kleding) op vraag van het centrum. Algauw werden wij geconfronteerd met de primitieve werking van het centrum. Buiten lag een baby’tje van een paar weken oud met misvormde armpjes een voetjes. Dit had meteen een grote impact op ons. Hierna werden een kleine

 Bonjour, Vandaag ontbeten we om mysterieuze redenen een uurtje later. De ochtend werd al meteen goed ingezet, want er stonden croissantjes op de menu. Vandaag was een net iets ander dagje dan de anderen. We gingen namelijk niet meteen op uitstap, maar bleven deze ochtend in onze verblijfplaats, de ambtswoning van de burgemeester van Za-kpota. Abel (begeleider vanuit Asez) had het idee om samen met de hele groep te brainstormen over hoe we contact kunnen blijven houden na de jongerenreis. Hierdoor zorgen we ervoor dat we op een duurzame manier kunnen blijven samenwerken en uitwisselen. Het idee is voorlopig om een aantal activiteiten/ online samenkomsten te organiseren in het komende jaar. Tijdens deze discussie hebben we gemerkt dat er duidelijke verschillen zijn in manier van werken en denken. Zo bouwen zij graag eerst een duidelijke en sterke structuur op, om nadien het plan te concretiseren. Wij zouden eerder voor de tegenovergestelde aanpak gaan. En eerst het doel duidelijk in k

De blog van gisteren zijn we beëindigd met een (onbewuste) leugen. Stefani en Myrthe sloten de blogpost af met ‘slaapwel’. Spoiler alert: veel slapen zat er niet in. De helft van de groep was namelijk tegen 21 uur al aan het slapen om kostbare uren slaap in te halen na de eerste intense week toen Abel Ariane er even aan herinnerde dat de café-avond die avond gepland stond in plaats van maandagavond, wat ons   verteld was. Abel had namelijk speciaal voor Stefani haar verjaardag een live muziek bandje geregeld in een lokaal café vlakbij onze verblijfplaats.   We besloten de bus voor letterlijk 2 minuten te nemen om een wandeling in de nacht te vermijden. De Beninese biertjes, Beninoise en de betere versie van Desperados, konden ons wel smaken. We dachten een chill caféavondje met een gezellige babbel te gaan hebben, maar nadat de liveband zijn eerste nummer speelde, was het door het hoge volume gewoonweg onmogelijk om een babbeltje te slaan zonder terug te keren zonder stem. Toen was

Goeiemorgen morgen, goeiedag!!!! Onze dag begon heel vroeg, we stonden op om 6u om het leven te vieren. Samen kleedden we ons hetzelfde aan in onze traditionele Afrikaanse outfit. We gingen naar de kerk en de mis begon als een heus feest. De linkse vleugel van de kerk was voorbehouden voor het vrouwelijke, dansende koor. Baby op de rug en schudden maar. Na de al dan niet valse noten, kon de priester zijn woordje doen. Hij nam hier uitgebreid de tijd voor, zo vond ook de rest van de kerk. Gelukkig waren er in de kerk dames die aangewezen waren om de slapende kinderen en volwassen op de vingers te tikken. Door die blik zouden wij ook niet meer in slaap durven vallen. Op het einde van de 2 uur durende mis konden zij die wilden (en hun eerste communie gedaan hadden) een hostie gaan halen. Het lichaam van Christus is hier duidelijk veel dikker. Na een lange misdienst in het Fon (lokale taal), kregen we een welverdiende pauze van twee uur. Deze konden we gebruiken om onze gemiste uurtjes

Bijna iedereen startte de dag met een frisse douche behalve Aukje. De douche op haar kamer werkte niet dus ze gebruikte, zoals we ondertussen gewoon zijn, “een emmer met een potteke”. Nicole genoot, na een korte nacht, met volle teugen van haar koffie tijdens het heerlijk ontbijt. Dan was het zover, we kregen een rondleiding door het centrum Songhaï. Dit (bijna) volledig circulair draaiend centrum werkt onder het motto “Dêchets à la richesse”. Wat we daar zagen, blies ons van onze sokken. Vissen gevoed met micro-algen, uitwerpselen van mens en dier die hergebruikt worden, slakken kweken, legbatterijen bij kippen, biogas en elektriciteit verkregen uit compost, verschillende soorten fruit, zelfgemaakte machines en zelf geblazen flessen. Dit centrum vindt in België nergens zijn evenknie. Bovendien waren er ook struisvogels. De rondleiding eindigde in een winkeltje met producten gemaakt in het centrum. Sommigen wilden nog iets kopen in dat winkeltje en net dan begon het te stortregenen,

 “Amai, das letterlijk de eerste keer dat de zon hier schijnt ’s ochtends.” Met deze profetische woorden werd Aukje wakker vandaag. En zoals altijd bij profetische woorden, blijken deze waar te zijn. Het zou tot nu toe onze warmste dag in Za-Kpota worden. Zweet gegarandeerd. Na het ontbijt was het tijd om het zweet al een eerste keer af te deppen en met een volle drinkbus te vertrekken naar het kunstgrasveld om volleybal te spelen. Na een korte doch bezwete wandeling kwamen we aan op het veld, waar twee verschillende voetbalploegen al volop aan het trainen waren. Abel had er al meteen zin in en haalde de coach in zichzelf naar boven. Vijf minuten rondjes lopen onder de bloedhete zon. Na wat stretchen en half onze drinkbus leeg te drinken, begon dan uiteindelijk de volleybalwedstrijd. In gemengde teams en met een zelf-afgebakend veld sloeg Domien de eerste opslag. Wat ons meteen opviel is dat de jongeren hier individueel spelen terwijl wij meer dachten aan de samenwerking binnen het t

 Bonjour nos chèrs amis et familles, Na het opstaan realiseerden we ons dat we intussen al in 1/3 de van de reis zijn. De dagen zijn al voorbijgevlogen. Na een ontbijtje met brood en avocado, jaja deze keer geen omelet maar avocado, vonden we het nodig om dringend een vergadering in te plannen. Onze voorraad snacks begint stilletjes aan op te geraken.. Zie hier onze inventaris: minute soepjes, theezakjes, zakken nootjes, zakken crackers/tuc koekjes, rollen wc papier en nog maar 3.5 pot van onze felbegeerde choco en 1.5 pot speculoospasta. De vergadering was vooral een must om o.a. Witser gerust te stellen dat we de komende 10 dagen nog zullen overleven. We hebben besloten om onze voorraad verder uit te breiden van zodra we in Songhai arriveren, wat morgen ingepland staat. Vandaag was één van de meest leerrijke dagen tot nu toe. Met de bus bezochten we in de voormiddag La Terre Vivante, een landbouwvormingscentrum dat 2 jaar geleden is uit de grond gestampt door Hilt Rigouts van Ho