Jongerenreis 2023 | dag 12

 Bonjour tout le monde, 

Wachten zijn we intussen al gewend maar vandaag deed het echt pijn. We waren allemaal weer vroeg wakker, om te constateren dat er nog brood gehaald moest worden. Na wat een eeuwigheid leek te duren arriveerde het stokbrood tegen 9u30. Gevolgd door de volgende tegenslag: de choco is bijna op, met nog maar liefst drie ochtenden te gaan. Man man man, miserie… 😉

Na het ontbijt vertrokken we naar de lagere school van Za-Detekpa. De directeur toonde ons direct zijn bureau, waar we wat lesmateriaal overhandigden (dat we hier aankochten met financiële middelen   van Missiekring Hoogstraten). Daarna nam hij ons mee naar de verschillende lokaaltjes, waar we de leerlingen ontmoetten. Het ene klaslokaal was al wat rijker gevuld dan het andere. In sommige lokalen zat slechts 1 leerjaar, met gemiddeld zo’n 30 leerlingen. In andere lokalen troffen we zelfs 2 leerjaren aan, met minstens 80 leerlingen. De directeur liet ons ook het oude (letterlijk) klaslokaal zien, waar voordien ook 80 leerlingen zaten. Ons leken er eerder 20 leerlingen in te passen, hele upgrade die nieuwe leslokalen! Wat ons vooral aansprak aan de school, was dat de school een gratis maaltijd voorzag voor elke leerling. Hierdoor hebben de kinderen dagelijks een afwisselende maaltijd. Dit is uiteraard heel belangrijk in het opgroeien van het kind. Enkel zij die kunnen betalen, betalen. Toen Polle een pipi’tje moest doen, stootten we op iets opmerkelijk. Wegens een gebrek aan financiële middelen waren er voor heel de school (jongens, meisjes en personeel) maar drie toiletten. Wat ons ook positief veraste was dat er een goed evenwicht tussen jongens en meisjes was in de klassen. Op het einde van de rondleiding ontstond er een cultureel misverstand. De directeur liet zijn leerlingen banken van een trap sleuren om ons comfortabel eten te geven. Wij voelden ons schuldig dat de leerlingen dit voor ons deden en dat we met hun eten gingen lopen. De directeur en jongeren van Za-Kpota legden ons uit dat de bakbanaan die ons gegeven werd, speciaal voor ons gemaakt was en dat het een teken is van ondankbaarheid wanneer we het niet zouden aannemen. Na de snack toch aangenomen te hebben zijn we huiswaarts vertrokken.

 

Na de 183 putten in de weg overleefd te hebben stond ons middagmaal op ons te wachten. Verrassing, rijst. Onze dierbare minuutsoepjes maakten het goed.

Na een heel warme voormiddag kondigde Ariane aan dat we onze warme Afrikaans outfit moesten aantrekken, waaaant we gingen naar de koning. Deze man is de symbolische koning van Za-Kpota en de vader van Ben, een van de jongeren. Het bezoek begon met het uitdoen van onze schoenen en een shotje whisky. Na wat ritueel gezang verscheen de koning, omgeven door vele vrouwen. Opvallend voor ons was de paraplu die door een vrouw continu boven zijn hoofd gehouden werd. In zijn hand droeg hij een stok, waar we later op de dag de betekenis van ontdekten. Vroeger stond dit symbool voor klaar zijn om ten strijde te trekken, nu eerder voor macht. Toen we vroegen wat de functie van de koning inhoudt, werd er stevig rond de pot gedraaid. Voor wat wij begrepen was hij gewoon op pensioen en voelde hij zich verantwoordelijk voor het verder zetten van de cultuur. Dit alles terwijl hij omringd werd door 30 vrouwen en veel kinderen. Aangezien verschillende mannen hier polygaam zijn en de koning aangaf bereid te zijn overal op te antwoorden, vroegen we erop los. Zonder duidelijke antwoorden gingen we met een raar gevoel richting onze volgende uitstap. Een standbeeld van koning Behanzin, in Abomey. Ondertussen werd het al laat dus terug de bus in richting eten. Ons avondeten werd gevolgd door een wifi-momentje en een hopelijk stevige nachtrust.

KONING + BEELD

Tot snel!

Groetjes Kaat en Myrthe