Jongerenreis 2023 | dag 11

 Coucou,

Na het belmoment van gisteren zijn wij lekker op tijd in ons bedje/tent gekropen. De vroege vogels gingen naar de kerk, dus begonnen we na een lange nacht aan een stevig ontbijt toen er plots een pot WITTE (!!!) choco tevoorschijn kwam. Wat was dat smullen seg!

Na het ontbijt vertrokken wij te voet naar CPS, Centre de Promotion Sociale. Het centrum kan je wat vergelijken met het OCMW, maar het biedt zo veel meer. Zo worden hier mensen verder geholpen die uit de maatschappij vallen: vrouwen, kinderen, wezen, mensen met een beperking enzovoort. Patiënten komen vrijwillig naar het centrum. Bij aankomst werden wij door een medewerker ontvangen en schonken wij, met een deel van het geld van de missiekring, stukken stof (voor kleding) op vraag van het centrum. Algauw werden wij geconfronteerd met de primitieve werking van het centrum. Buiten lag een baby’tje van een paar weken oud met misvormde armpjes een voetjes. Dit had meteen een grote impact op ons. Hierna werden een kleine ruimte ingeleid. In deze ruimte werden ongeveer 10 kinderen met een beperking geholpen door hun moeder en vrijwilligers. Doordat het centrum weinig middelen heeft, kunnen de mensen hier slechts één dag per week terecht. Hier werd het voor de meeste van ons te veel, waardoor de emoties de vrije loop kregen. Hetgeen we bij CPS zagen, zal op ons netvlies gebrand blijven staan.

Na het korte maar krachtige bezoek aan CPS hadden we nog wat tijd over om de appelsienenmarkt van Za-Kpota te bezoeken. Bij aankomst viel het meteen op dat het niet zo druk was. De markt was voorzien van een tiental gebouwen voor de marktkramers. Verder waren er ook twee gebouwen ter opslag van werkmaterialen en appelsienen. De markt ligt op een verbindingsweg naar Nigeria, waardoor hier elke dag vrachtwagens de appelsienen komen opladen. Desondanks vonden we langs de kant heel wat rottende appelsienen. Dit komt doordat er hier nog geen manier is om de appelsienen te verwerken. Uiteraard helpen we een handje mee en proberen we zoveel mogelijk te smullen van de lekkere appelsienen.

Gelukkig was er nog plaats voor het middageten. We aten nog eens rijst, maar deze was bereid met bonen. Dat zal stinken vanavond in ons tentje!

Na een lange middagpauze vertrokken wij naar de overkant van de straat om spelletjes te spelen met de kinderen bij Asez. We speelden verschillende spelletjes van bij ons waarbij de kinderen gesensibiliseerd worden om zorgvuldig met afval om te gaan. De boodschap is duidelijk overgekomen, want de kinderen gingen al roepend (Les déchets dans la poubelle = afval in de vuilbak) naar huis.

Vervolgens gingen we meteen aan de slag met de voorbereiding van de Belgische avond. Op het menu: peejkesstoemp met kip en appelmoes en overheerlijke pudding. Zowel de Hoogstraatse jongeren als de Beninese jongeren begonnen met zen allen de lekkere maaltijd voor te bereiden. Terwijl we de patatten aan het schillen waren, zagen we de kokkins de kippen ontleden, dissecteren en handmatig de poten kraken. Wij hadden spontaan iets minder zin in kip, zeker toen Ariane en Domien vertelden dat ze de kippen zelfs levend zagen aankomen. Verser dan dat vind je het niet! En dan het moment suprème: de Beninese jongeren proefden en vonden het overheerlijk. Nadat iedereen zijn of haar tweede portie opat, was het tijd voor de pudding. Desondanks dat deze nogal vloeibaar was, werd het toch ineens muisstil.

Hierna begonnen we met de volksdansen. ’t Smidje, Macarena, het Vliegerlied, de Indianendans, I’m gonna be, 5 6 7 8, … Het zweet spatte ervan af! Wat een toffe avond!

De planning is licht gewijzigd: we kijken alvast heel hard uit naar het bezoek aan de koning van Za-Kpota (dit is geen officiële functie)! Maar daarover morgen meer!

 

Koninklijke groeten,

Prinses Nicole en prins Polle