Jongerenreis 2023 | Dag 4

Onze tweede ochtend in het zonnige Za-Kpota: de vogeltjes fluiten (lees: krijsen), de brommertjes claxonneren en de hagedissen trippelen rond. Ook deze ochtend ging de wekker in de meisjeskamer om half 6. De Beninese jongeren wouden blijkbaar vroeg aan hun dag beginnen en 5 uur slaap was meer dan genoeg. Al bij al was het toch een mooie ochtend, want vandaag kregen we twee stukken stokbrood met ui en tomaat gevuld omelet in plaats van één. Lekker, maar voor ons betekent het wel twee keer meer ui-scheten. Toen maakten we ons klaar om te vertrekken naar Kpakpamé, een dorpje in Za-Kpota, om onze sensibiliseringsvoorstelling op te voeren. Na nog een laatste keer oefenen met al de nodige onverstaanbare discussies in het Fon, vertrokken met onze bus die even aanvoelde als een echte tourbus door de hobbelige, onverharde straten van Za-Kpota. We vertrouwden onze chauffeur volledig, maar hielden bij elk gat in de weg of elke overstekende geit toch wel even ons hart vast. Tijdens de busrit hadden Polle en Myrthe een diepgaand gesprek met Désiré over de culturele verschillen op vlak van seksualiteit.

Tien blauwe plekken later waren we aangekomen in Kpakpamé en deden we eerst een wandeling door het dorp om iedereen op te trommelen om te komen kijken naar ons toneel. Eerst passeerden we langs een privéschool, die tegenover de andere scholen al wel is geopend om alle leerstof van vorig jaar kort terug op te frissen. Al wilden die kinderen die lessen graag inwisselen voor een leuk toneel. Vervolgens gingen we een eindje verder naar een ander deel van het dorp, waar ons werd verteld over de voodoocultuur daar. We zagen een voodootempel, waarnaast een heiligdom gelegen was voor de vruchtbaarheid dat verdacht hard leek op een stenen seksspeeltje – laat daarbij uw verbeelding maar spreken. Verder waren we wel gechoqueerd door bepaalde rituelen die nog altijd uitgevoerd worden bij voodoo, we zagen namelijk een kind dat bedekt was met littekens die tijdens een mysterieus ritueel toegediend waren met een scherp voorwerp waar de Beninese inwoners zelf niet al te graag over praten.

Uiteindelijk was het tijd voor ons om terug te keren naar het ondertussen goed gevulde dorpsplein voor de officiële opvoering. Na een contextueel woordje van Abel, Ariane en Maxime werden we aangemoedigd door het schel klinkende applausbandje dat door de geluidsversterkers dreunde. We acteerden wat we geoefend hadden en naast dat de microfoon een paar keer piepte, wegviel of zelfs een keer volledig in panne viel, ging het best goed, al gaven de gezichtsuitdrukkingen van onze toeschouwers dat niet meteen af, maar dat is blijkbaar hoe de dingen eraan toegaan in Benin. We sloten onze voorstelling af met traditionele Beninese gezangen en al konden wij de tekst niet meezingen, klapten en dansten we erop los. We hebben zelfs de kinderen de macarena, de kabouterdans en andere Belgische volksdansen aangeleerd. Toen moesten we vertrekken en voelden we ons even Sinterklaas, omdat we voortdurend toegewuifd werden door jong en oud.

Terug aangekomen bij de ambtswoning waar we slapen, konden we weer eens genieten van lekkere maag, dit keer wel van een rund. Omdat we eerst niet doorhadden wat we exact aan het eten waren, kregen we het veel makkelijker binnen. Toch is de eerste fles zoetzure saus gekraakt om de droge couscous wat bij te kruiden. Trouwens, liefste ouders, de afwas doen is hier vreselijk, dus we zullen voortaan thuis de vaatwasser wel uitladen (xoxo).

Na de ondertussen rituele middagpit gingen we naar AZES. Dat is een jeugdbeweging opgericht door vrijwilligers waar alle kinderen van Za-Kpota mogen komen spelen en zo met bepaalde spelletjes morele lessen krijgen. Kinderen komen hier doorheen de vakantie elke dag en doorheen het schooljaar één keer per week, op woensdagnamiddag. Ondanks dat de kinderen ons voortdurend versloegen bij spelletjes, dansbattles en het zingen van liedjes, was het voor ons een zalige namiddag en hebben we heel veel genoten en geleerd van deze activiteit. Een aantal jongeren die in België leider zijn van een jeugdbeweging verschoten ervan hoe goed deze kinderen hier luisteren en meespelen, zonder op een krijsende groep kraaien te lijken.

Toen kwam er echter een regenbui, waardoor de kinderen een beetje vroeger naar huis moesten en de activiteit gedaan was. Terwijl we wachtten op het eten, verslonden Nicole, Witser en Ariane de ene kruiswoordpuzzel na de andere. Ondertussen merkten Kaat en Polle “qu’ils sont les champions du monde en pétanque”. Uiteindelijk stond er de (denk)sportkampioenen een typisch Beninese maaltijd te wachten die de jongeren zelf hadden voorbereid voor de Beninese avond. De meningen over de pâte, dat is maismeel met water, met saus waren verdeelt op een schaal van Myrthe tot Witser. Dat gaat van “niet te kuilen” tot “best wel goed”. Tot slot eindigden we die avond met typische Beninese spelletjes. Een paar voorbeelden daarvan zijn een spel waarbij de kant waarnaar je valt als je gekieteld wordt bepaalt of je geluk of ongeluk in je leven krijgt, het traditionele spel ‘awale’ en een spel waarbij je het meest moest raden in welke hand je tegenstander een steentje had verstopt. Steentje niet gevonden, dan maar gaan slapen. 

Vriendelijke groet

Wiste en Mit

 

QUOTE VAN DE DAG

 

Domien: “Ja, das pâte he” (vertaling: ja, dat is pâte hé)