Jongerenreis 2023 | dag 9

De blog van gisteren zijn we beëindigd met een (onbewuste) leugen. Stefani en Myrthe sloten de blogpost af met ‘slaapwel’. Spoiler alert: veel slapen zat er niet in. De helft van de groep was namelijk tegen 21 uur al aan het slapen om kostbare uren slaap in te halen na de eerste intense week toen Abel Ariane er even aan herinnerde dat de café-avond die avond gepland stond in plaats van maandagavond, wat ons  verteld was. Abel had namelijk speciaal voor Stefani haar verjaardag een live muziek bandje geregeld in een lokaal café vlakbij onze verblijfplaats.

 

We besloten de bus voor letterlijk 2 minuten te nemen om een wandeling in de nacht te vermijden. De Beninese biertjes, Beninoise en de betere versie van Desperados, konden ons wel smaken. We dachten een chill caféavondje met een gezellige babbel te gaan hebben, maar nadat de liveband zijn eerste nummer speelde, was het door het hoge volume gewoonweg onmogelijk om een babbeltje te slaan zonder terug te keren zonder stem. Toen was er nog maar een optie over: dansen. De dansvloer werd meteen geopend door de jongeren van Benin en even later werden zij ook bijgestaan door de Belgen, tot we uiteindelijk allemaal aan het dansen waren.

 

Toen de klok 12 uur sloeg, probeerde de band in opdracht van Abel het Nederlandse ‘Lang zal ze leven’ te spelen, maar dat liep grandioos fout. De jongeren namen het dus zelf over en zongen uit volle borst ‘Joyeux anniversaire’. Vervolgens werd Stefani ontvoerd naar een kamertje waarin een cadeau op haar stond te wachten. Dat pakje bleek een Afrikaans pak te bevatten met de nodige traditionele kettingen, armbanden en een veel te warme rok voor het lokale klimaat. Helemaal opgetooid keerde ze terug naar de groep om nog eens een paar keer ‘Joyeux anniversaire’ repeat te horen. De verrassingen waren echter nog niet gedaan, want Stefani kreeg nog een gepersonaliseerde taart met ‘Gelukkige verjaardag Stefani’ op en champagne, om uit te delen weliswaar. Of het een Beninese traditie is of een raar gevoel voor humor is weten we niet, maar Stefani werd ook nog aangevallen met een vinger vol met taart door Géneviève. Moe, bezweet en voldaan keerden we terug van de avontuurlijke avond en kropen we meteen ons bedje in. De volgende dag moesten we er namelijk terug tegenaan om een educatieve dag te beleven.

 

Lang hebben we niet geslapen, want we moesten op tijd vertrekken naar de plek waar Serge van JEVEV ons op stond te wachten. JEVEV is een organisatie die samen met de lokale jeugd projecten uitvoert tegen de effecten van de klimaatsveranderingen in de commune van Za-Kpota. Serge deed een kort inleidend woordje, waarna we meteen onze handen mochten vuilmaken en bijdroegen aan het project door ook een aantal boompjes te planten. Die boompjes werden beschermd door een houten constructie, omdat er in Za-Kpota veel vee over de straten loopt, waardoor nieuwe boompjes gemakkelijk vertrappeld kunnen worden. Die constructie beschilderden we uiteindelijk nog met ‘Hoogstraten – Mairie ZKP – ONG JEVEV’.

 

Wanneer alle boompjes geplant waren, wachtte er een groep jongeren van JEVEV ons op met de traditionele gezangen. Dit was een plechtigheid om Stad Hoogstraten te bedanken voor het financieren van de aankoop van nodige materialen door JEVEV voor de opstart van afvalophaling in Za-Kpota. Zo hadden ze vuilbakken, gereedschappen en een ophaalkar aangekocht om dit uit te kunnen voeren. Na de nodige familiefoto’s mochten we doorgaan naar onze volgende stop in onze voormiddag samen met JEVEV.

Wat we namelijk gingen doen, was het bezoek aan enkele plekken in Za-Kpota die de klimaatopwarming daar zichtbaar maken. We passeerden namelijk langs een kloof van maar liefst 7 meter diep die volledig geërodeerd was door hevige regenval en het gebrek aan bomen om de grond vast te houden. Er werd ons verteld dat die kloof er 6 maanden geleden nog niet was. Onze schepen van mondiale samenwerking Jef Vissers heeft hier in februari zelfs nog kunnen wandelen met JEVEV, want toen was er nog niets aan de hand. We daalden verder af naar een waterbron die door inwoners van Za-Kpota veel wordt gebruikt voor het wassen van kleren, zichzelf op te frissen of te zwemmen. Ook hier zagen we de gevolgen van de hevige regenval ten gevolge van de opwarming van het klimaat. De rivier die vanuit de bron stroomde werd namelijk gevuld met zand, wat ervoor zorgde dat het steeds ondieper en breder werd. Dat kan er op lange termijn voor zorgen dat de rivier dichtslibt en er niet gebruikt kan worden voor het doen van de was en dergelijke. We namen nog enkele foto’s bij de pas opgeruimde bron en keerden heel wat wijzer terug voor ons middagmaal. Het duurde even voor we allemaal terug in de bus zaten, aangezien de vermoeiende bergbeklimming terug de groep wat versnipperde.

 

Over dat middagmaal maken we niet te graag veel woorden vuil, behalve het woord ‘vuil’. We willen vaak respectvol blijven, maar de speciale variant op pâte en een slechtgekruide, koude vis kreeg werkelijk niemand van de Belgen binnen. Daarna vertrokken we weer op tour; dit keer gingen we ons toneel voordragen in Allahe. Dat verliep beter dan de vorige voorstelling en werd weer afgesloten met geklap en gezang. Voor we terug in de bus stapten voor een hobbelige terugweg, maakten we eerst nog een ommetje naar rijstvelden, een hele spectaculaire en mooie omweg.

Terug bij onze slaapplek sloten we de avond af met frietjes (niet te enthousiast, Belgische frietjes zijn veel beter) en karaoke. Wat ons opviel: er zijn bijna geen raakvlakken tussen de Belgen en de Beninezen qua muzieksmaak. Toen de karaokeavond begon met Belgische liedjes, was er bij de Beninezen weinig animo, en toen ze afsloot met Beninese muziek, leek het een beetje op iemand die een concert geeft met bomen als publiek. Na ons enige muzikaal raakvlak, ‘Normal’ van Soofan, gingen we weer slapen.

 

Dag, bedankt, daaaaag

Kaat en Witser