Maandag 28 maart - Een dubbel programma


Deze morgen om 10u stipt (we spreken intussen van Afrikaans stipt en Europees stipt) werden we verwacht in het Gemeentelijk vormingscentrum van Za-Kpota. De Deense NGO Börne Fonden is hier al een aantal jaren bezig met het bouwen van o.a. een school voor technische opleidingen. Intussen is het wel tijd geworden van de invulling van het lessenpakket, waarvoor ondersteuning gevraagd werd van VITO- leerkrachten.

Het gaat hier niet om een gewone schoolopleiding. Het is de bedoeling om jongeren op te vangen die eerder uit het schoolsysteem zijn uitgevallen, en ze zo ook uit de kinderhandel en -misdaad te houden. Armoede en complexe sociale omstandigheden zijn vaak oorzaak van deze uitval.

Momenteel wordt er onderricht gegeven in de richtingen metaal en bouw, maar het is de bedoeling om volgend jaar ook met een opleiding landbouw te starten. Lokalen zijn dus aanwezig, er is cultuurgrond ter beschikking en zelfs stallen voor kippen en konijnen, maar wat gereedschap betreft gaat het er eerder primitief aan toe. Desondanks zijn we erg onder de indruk van wat men er verwezenlijkt met de middelen die men er heeft: ‘potrels’ maken en leggen zonder torenkraan of zelfs een stelling, cementstenen maken op de werf zelf, ramen en deuren maken met een heel eenvoudige plooibank en een aftands booglasapparaat… het resultaat mag gezien worden.

   















Na de nodige officiële voorstellingen en presentatie overhandigen we de geschenken die we meebrachten vanuit onze afdelingen: Metaal, Bouw en Land- en tuinbouw. Meters, potloden, waterpassen, truwelen, oefeningen van onze metaalleerlingen… (geschenken die we deels op onze beurt ook meekregen van toeleveringsbedrijven van VITO).





Na de middag splitst de groep zich op. Jef en Hilt volgen de sessie rond geboorteregistratie met de SA's en de CA's. Benin is meester in het gebruik van afkortingen. De CA's zijn de arrondissementscommisarissen. Het zijn verkozenen die ook in de gemeenteraad zetelen en zij tekenen de geboorteaktes. De SA's zijn de ambtenaren die instaan voor de bevolkingsregistratie op arrondissementeel niveau. Eerst is het wachten op alle genodigden. Dan blijkt de apparatuur voor de presentatie van de nieuwe software niet te werken. De voorziene start van 14.00 uur wordt uiteindelijk 15.30 uur. We maken van de wachttijd gebruik om alle aanwezigen te fotograferen zodat we later beter weten wie wat heeft gezegd. We vragen de secretaris ook om het verslag in die zin op te maken. De warmte is drukkend. Er hangt al twee dagen onweer in de lucht.

We bespreken eerst het schema rond de geboorteregistratie en overlopen de cijfers over het aantal geboortes, het aantal aangiftes en het aantal opgehaalde aktes. Er is weinig voortgang en de verantwoordelijkheid wordt makkelijk afgeschoven op anderen. Herkenbaar ook bij ons. Toch zijn er ook hoopvolle tekens want waar iedereen de handen in elkaar slaat komen we tot 100 % volledige aangiftes. Dit wil zeggen dat ook de voornaam gekend is bij de aangifte. En dat dankzij de inzet van de dames van de centre de santés bij de zwangerschapsbegeleiding. Een voorbeeld waaruit anderen kunnen leren. Veel hoop wordt ook gesteld op de wijziging van de wetgeving waarbij zoals bij ons een belangrijkere rol is weggelegd voor gezondheidscentra en klinieken.

Omdat de tijd dringt gaan we over naar de voorstelling van het software pakket. Dit biedt vele voordelen voor de registratie maar ook voor het uitreiken van allerlei afgeleide documenten en voor het bekomen van statistische gegevens. De CSE - chef de service d' état civil - komt ons op het hart drukken dat er volgend jaar goede resultaten zullen zijn voor de geboorteregistratie maar dat de inspanningen verder moeten gaan om ook de huwelijken en overlijdens te registreren. Vooral van het laatste moet ook de bevolking overtuigd worden. Waarom zou je nog allerlei administratieve zaken opvolgen voor iemand die fysiek niet meer aanwezig is? En dan belanden we weer bij de verbetering van de dienstverlening. Als de belastingen beter zouden worden geïnd dan blijft men ook na de dood aanslagbiljetten krijgen... Een dode kan niet betalen en de familie zal dit ook niet willen doen. De discussie van de kip en het ei kan dan opnieuw beginnen.

Bart, Bart, Jef en Jo vertrekken met de wagen om een paar bouwwerven te gaan bezoeken. We duiken met de wagen een weggetje in waarvan we eerst dachten dat het een wandel/fietspad was. De wagens kunnen er net door, maar de voetgangers en fietsers moeten soms gewoon uitwijken in de kant. Onze chauffeur kondigt zijn komst aan met veel geclaxonneer. Iedereen moet wijken voor ons. Ook de weg is er slecht aan toe op sommige plaatsen. Onze gids vertelt dat de wegen met de hand zijn gemaakt. En hoe je hier de weg moet voorstellen: een zandpad zoals de Hoogstraatse voetwegen. Niet meer, niet minder.

We bezoeken twee bouwwerven: een aantal klaslokalen voor een school. Om te beginnen even een woordje uitleg over de bouwmaterialen. De stenen maken ze op de werf met een mal, zand en cement. Goed aanschudden, afstrijken, omdraaien en de mal verwijderen. Daarna drie weken drogen in de zon en klaar om te gebruiken. Dit gebeurt allemaal manueel want er is geen elektriciteit op de werf. In plaats van kolommen en balken te bekisten, maken ze met de mallen ook stenen die dienst doen als verloren bekisting. Hierin plaatst men de wapening die ze ook ter plaatse hebben gevlochten en dan vullen met beton. Ook beton maken ze zonder een mortelmolen, gewoon met de hand en een schop wat omzetten. Het werkt wel op deze manier. 

De stelling om de muren op te trekken bestaat uit houten balken die door gaten in de muur gaan. Hierop een paar planken en klaar. Naar onze normen totaal onveilig, maar dan zien we hoe de stelling om de kolommen te vullen gemaakt is: een plastieken ton, hierop een paar planken en dan wat losse stenen gestapeld. Hoe de man erop geklommen is, is een raadsel.

Het is voor de arbeiders ook werken in de volle zon (35° C). Dit is bij ons ondenkbaar, hier is het de dagelijkse realiteit.

Na dit bezoek stoppen we nog bij een groep vrouwen die maniok verwerken en bezoeken we ook een plaatselijke familie met een boomgaard (appelsienen). Dit alles geeft ons meer inzicht in het dagelijkse leven in Za-kpota.








De twee groepen komen terug bij elkaar. De ene heel enthousiast over de kennismaking met de dagelijkse realiteit, de andere teleurgesteld maar tegelijkertijd hoopvol over de voortgang van de geboorteregistratie.

We vertrekken naar het hotel. De ene wagen moet wel nog even tanken. De andere moet bij aankomst ook naar de garage. De slechte wegen en de rijstijl en rijvaardigheid van onze chauffeur eisen opnieuw hun tol.

We vragen onze vrienden om rustig in het hotel te kunnen blijven en kiezen voor een eenvoudige maaltijd: vegetarische spaghetti. Na het eten leggen we onze ideeën samen over de uitbouw van het ccfp en de samenwerking vito-ccfp. We bekijken ook hoe we de evaluatie van de composttoiletten en schooltuinen de volgende dag zullen aanpakken. Met een knipoog naar Ingrid voor het voorbereidend werk.

Reacties