We zijn vertrokken. Een vermoeiende reisdag.
Twee uur in de ochtend. Iedereen trouw op post aan het Vito. De koffers zijn de avond voordien al in het busje geladen. Bart neemt plaats achter het stuur. Collega Frank en zijn dochter nemen de terugrit voor hun rekening. Doordat we moesten uitwijken naar Dusseldorf kan het busje niet blijven staan in de luchthaven. We weten immers ook nog niet hoe we terug thuis geraken. Aan de grens passeren we zonder problemen de controle. Het voordeel van ' s nachts reizen is dat er nauwelijks verkeer is. Om kwart voor vier arriveren we in de luchthaven. In de vertrekhal geen zichtbare controle. We ontmoeten nog een dame die dinsdag in Zaventem net in de transitzone was maar toch niet kon vertrekken naar Australië. Ze vertelt hoe pakkend de ervaring was maar ook hoe geordend de evacuatie en opvang verliep. We wensen haar van harte een goede reis. Alleen verder reizen na zo'n ingrijpende ervaring is niet vanzelfsprekend.
We passeren de bagagecontrole. Die is wel streng. Drie delegatieleden moeten spullen achter laten. Dan vliegen we naar Istanbul. De transitzone daar is klein en benauwd. We overlopen samen het programma. Van zodra we weten naar welke gate we moeten gaan zitten we comfortabeler. We vliegen over Noord-Afrika en verwonderen ons over de uitgestrektheid van de woestijn. We bedenken dat vele vluchtelingen die helemaal te voet doorkruisen. De vermoeidheid begint te wegen. We dommelen om beurten in. Een peuter heeft het lastig en krijst bijna constant. Het geduld van de mama en papa en van de andere passagiers wordt aardig op de proef gesteld.
Aankomst in Cotonou
De warmte overvalt ons opnieuw. We passeren de gebruikelijke controles: gele koorts, bewijs van aankomst, paspoortcontrole en vingerafdrukken ( de ene wel en de andere niet), controle van bagage,... De luchthaven kreeg een opfrisbeurt en de aankomsthal is beter georganiseerd. Setondji - gemeenteraadslid - en Célestin - secretaris - staan ons op te wachten. Zij waarderen het heel erg dat we ondanks de aanvallen op de luchthaven en de metro toch zijn gekomen. Zij betuigen nogmaals hun medeleven met de slachtoffers en het Belgische volk. We ontvangen telefoon van de burgemeester, Ernest, Regina, Appolinaire,... Ook zij heten ons van harte welkom.
Rit door de stad
Twee chauffeurs loodsen ons in 4x4's met airco door de stad. We maken kennis met de gebruikelijke verkeerschaos van zware vrachtwagens, auto's en motors. Een zware vrachtwagen met gebroken as staat dwars over de weg. Met een toeterende file en slalommende wagens en moto's als gevolg. We arriveren in het hotel en we lonken naar het zwembad en de bar. Want de warmte speelt ons toch al parten. Beide zijn echter gesloten als we onze koffers naar de kamers hebben gebracht. Célestin brengt ons naar een lokale bar waar we nog een biertje drinken. We zijn klaar voor de nacht. Voor het hotel staan nog vele vrachtwagens aan te schuiven en te toeteren. Desondanks heeft iedereen een goede nacht.
We passeren de bagagecontrole. Die is wel streng. Drie delegatieleden moeten spullen achter laten. Dan vliegen we naar Istanbul. De transitzone daar is klein en benauwd. We overlopen samen het programma. Van zodra we weten naar welke gate we moeten gaan zitten we comfortabeler. We vliegen over Noord-Afrika en verwonderen ons over de uitgestrektheid van de woestijn. We bedenken dat vele vluchtelingen die helemaal te voet doorkruisen. De vermoeidheid begint te wegen. We dommelen om beurten in. Een peuter heeft het lastig en krijst bijna constant. Het geduld van de mama en papa en van de andere passagiers wordt aardig op de proef gesteld.Aankomst in Cotonou
De warmte overvalt ons opnieuw. We passeren de gebruikelijke controles: gele koorts, bewijs van aankomst, paspoortcontrole en vingerafdrukken ( de ene wel en de andere niet), controle van bagage,... De luchthaven kreeg een opfrisbeurt en de aankomsthal is beter georganiseerd. Setondji - gemeenteraadslid - en Célestin - secretaris - staan ons op te wachten. Zij waarderen het heel erg dat we ondanks de aanvallen op de luchthaven en de metro toch zijn gekomen. Zij betuigen nogmaals hun medeleven met de slachtoffers en het Belgische volk. We ontvangen telefoon van de burgemeester, Ernest, Regina, Appolinaire,... Ook zij heten ons van harte welkom.
Rit door de stad
Twee chauffeurs loodsen ons in 4x4's met airco door de stad. We maken kennis met de gebruikelijke verkeerschaos van zware vrachtwagens, auto's en motors. Een zware vrachtwagen met gebroken as staat dwars over de weg. Met een toeterende file en slalommende wagens en moto's als gevolg. We arriveren in het hotel en we lonken naar het zwembad en de bar. Want de warmte speelt ons toch al parten. Beide zijn echter gesloten als we onze koffers naar de kamers hebben gebracht. Célestin brengt ons naar een lokale bar waar we nog een biertje drinken. We zijn klaar voor de nacht. Voor het hotel staan nog vele vrachtwagens aan te schuiven en te toeteren. Desondanks heeft iedereen een goede nacht.
Reacties
Een reactie posten