Dinsdag 5 april - De laatste dag

We reizen af naar Cotonou. Eerst komt Célestin nog afscheid nemen. Hij geeft een kaart mee voor de secretaris en Ingrid. Ook de chauffeur komt ons uitwuiven. Hij is dolgelukkig met de hoed die hij van Jef krijgt. Een goede bescherming tegen de zon bij het zware werk op het veld. Ook hij combineert meerdere jobs om aan een leefbaar gezinsinkomen te geraken.

Dan vertrekken we met twee wagens. Onderweg zijn we nog eens getuige van het benzine tanken in Benin. Deze keer is er veel discussie over de prijs van de brandstof. We knijpen af en toe hard in de leuning in de verkeerschaos. Erik loodst ons er echte behoedzaam doorheen. We komen aan bij de boekhandel en kopen 20 verhalen voor de eerste graad. De leerlingen van de gemeentelijke basisschool van Za-Kpota kiezen hieruit hun lievelingsverhaal en bezorgen dit dan aan de leerlingen van de laatste kleuterklas van onze gemeentelijke basisschool in Hoogstraten. We kopen ook nog vijf boeken voor de leskoffer rond Benin. Dan gaan we eten in een lokale bar die een echte trekpleister blijkt te zijn voor ambtenaren en toeristen. Onze gastheren dagen ons uit om voor een keer echt Afrikaans te eten: yam en schapenvlees en kaas in pindasaus. Nadat we onze handen hebben gewassen eten we met de rechterhand de puree en dopen die in de saus. Heerlijk. Op de achtergrond het ritmisch stampen van de yamswortels door zes vrouwen. Een opgave in deze hitte. Jef krijgt dankzij zijn charmes toestemming om ook in de keuken foto's te maken.

Na het eten rijden we naar de markt om stoffen te kopen voor de resTANTEs en gebruiksvoorwerpen voor de leskoffer. De markt is immens. Een hal ter grote van een sporthal vol met stoffen. Het is er donker. De verkopers hebben een zaklamp om bij te lichten als je interesse toont. 

Na de markt rijden we nog langs bij de hoofdzetel van Unicef. Appolinaire moet er nog enkele rapporten bezorgen. De coördinator komt ons buiten even begroeten. De veiligheidsmaatregelen zijn zeer streng. Een wagen van Unicef die toekomt wordt onderaan helemaal gescreend met een spiegel. Bezoekers moeten een uitnodiging hebben en ondergaan een controle vergelijkbaar met die in de luchthaven. We feliciteren de medewerkster met de resultaten van het FDAL project en wisselen van gedachte over het gebruik van menselijke excreta als meststof.
Jan vertelt ons intussen over de belletjesreportage op iedereen beroemd. De kweker gaf zijn geheim prijs om de mooiste en grootste belletjes van Vlaanderen te kweken. Hij loodste de reportageploeg mee naar achter in de tuin en toonde het urinoir. De verdunde urine laat de belletjes bloeien als geen ander.

De tijd begint te dringen. We sporen onze gastheren aan om naar het strand en de luchthaven te vertrekken. De zee met nog golven lonkt. Er staat een oud vliegtuig op het strand dat wordt omgebouwd tot restaurant.

We ontvangen nog twee cadeaus van Ernest namens het bestuur. Een landkaart van Benin met een ingebouwd klokje. Tijd was inderdaad ook dit keer weer een hot item tijdens ons bezoek.
Daarnaast krijgen we een kopie van het standbeeld dat op het rond punt staat in Bohicon. Drie mannen dragen een ton met gaten. Door samenwerking kunnen de opening worden gedicht.

Als we willen vertrekken blijkt onze wagen vast te zitten in het mulle strandzand. Met behulp van enkele werkloze jongeren geraken we eruit en haasten we ons naar de luchthaven. Het afscheid verloopt chaotisch. We worden aangemaand om ons te haasten. Jan en Jef lopen nog even terug naar Erik, Appolinaire en Ernest om de gsm's en stekkers af te geven.
En dan nemen we plaats in het vliegtuig. Door een herschikking van zetels zitten we naast elkaar.
Onze reis zit erop.