Dag 6 van de inleefreis: krokodillen, vlechtjes en zweet

We werden gewekt door het gekwetter van een kudde parelhoenen. Met de emmer fristen we ons op om de dag aan te vangen. We werden uitgenodigd door CPS (centre promotion sociale) om een kijkje te nemen naar hun werking. In het centrum wordt er onder andere aandacht besteed aan het begeleiden van mensen met een fysieke of mentale handicap. De jongeren toonden ons de ruimte waar zowel kinesisten, orthopedagogische en ergotherapeutische begeleiding werd voorzien. Dit is allemaal op vrijwillige basis. Het is mooi om te zien dat men alle kinderen de kans wil geven om hen zo goed mogelijk te integreren in de maatschappij. Het viel ons op dat hier handicap dus geen taboe is. Ze maken gebruik van de middelen die ze hier in Za-Kpota ter beschikking hebben. Zo prikkelen ze de zenuwen met een tandenborstel en leren ze de kleinsten lopen met een houten looprekje. We werden met de neus op de feiten gedrukt, aangezien wij in België meer middelen ter beschikking hebben.

Na het bezoek aan CPS bezochten we het klooster. Zij hebben (zacht uitgedrukt) wel zeer speciale huisdieren. Men vertelde dat er in het basin zes krokodillen zaten. We dachten dat het een fabeltje was, maar toen we het zelf zagen, konden we onze ogen niet geloven. Het viel ons meteen op dat er veel afval bij de krokodillen lag. We zetten onze wandeling verder door Za-kpota centrum en leerden zo de regio wat beter kennen.

In de namiddag hadden we een afspraak bij een Afrikaanse kapster in het centrum van Za-Kpota. We kwamen buiten met enkele vlechtjes rijker en dat voor slechts 10 euro (voor ons allemaal). 

De lucht werd stilaan donkerder en dus voelden we de bui al hangen. Met snelle pas liepen we richting de Afrikaanse trommels. We waren te gast bij een Afrikaanse dansgroep. Door de aanhoudende stortbui waren we genoodzaakt te schuilen in hun huis. De banken die ze buiten hadden gezet werden snel naar binnen gedragen, de regen op het dak tikte mee in het ritme van de trommels. Het belemmerde de sfeer niet, integendeel! We werden verrast door energieke dans en zang. We zagen spieren bewegen waarvan we het bestaan niet wisten. Al snel werden we uitgenodigd om mee te doen. Bij ons ging het er iets stijver aan toe ;). Wat een belevenis, wat een feest en… veel zweten. Maar echt enorm veel zweten!

Na onze verschillende danspasjes, foto’s en de stortbui wandelde we terug naar onze verblijfplaats. De straat was helemaal onder geregend, we moesten over het water springen, en op sommige stukken er doorlopen! We zaten tot op onze enkels in het water… Of toch bijna iedereen zat tot op hun enkels in het water. 

Bij terugkomst hielpen we de Beninse jongeren met het bereiden van een typische Afrikaanse maaltijd. Hebben jullie al eens gehoord van ‘pâte’? Wij alleszins niet. Het is een bereiding van maïszetmeel en water dat aan de kook gebracht wordt. Veel smaak zat er niet in. De vis die we zelf mee mochten wassen, was wel oké. Het was een heel vermoeiende dag, dus waren we blij dat we onze tent mochten opzoeken. Zandjinanfa! Goede nacht!

Édabor! Daag!